کلمه “ژله” از “gelee” فرانسوی گرفته شده است ّبه این ترتیب متخصصان آشپزی غذای منجمد را که از آب میوه، شکر و ژلاتین تهیه می شد نامیدند.
این کلمه را توده ژلاتینی نیز می نامیدند که در فرآیند پخت طولانی مدت پوست و استخوان حیوانات به دست می آمد.
امروزه دستور العمل های زیادی برای غیرقابل تصورترین ژله ها از محصولات مختلف، از جمله دسرهای میوه سنتی، می دانیم.
ژله فرمند انار معمولا با استفاده از ژلاتین تهیه می شود. این محصول آشناترین و پرکاربردترین محصول در تهیه دسرهای ژله ای است.
با این حال، اخیراً آشپزهای بیشتری نیز از پکتین و آگار آگار استفاده می کنند.
اینها مواد بسیار جالبی برای تهیه ژله هستند، پس بیایید نگاه دقیق تری به آنها بیندازیم.
چه چیزی به سفت شدن ژله کمک می کند؟ ژلاتین یک فرآورده حیوانی است که از جوشاندن، خشک کردن و آسیاب کردن جوشانده تاندون ها، استخوان ها و سایر قسمت های بدن حیوانات به دست می آید.
در پخت ژله خوب است، اما اگر به طور تصادفی به ژله میوه منتقل شود، به ناچار طعم ناخوشایندی ایجاد می شود که طعم غذا را خراب می کند. بنابراین، رعایت دستور العمل هنگام استفاده از ژلاتین بسیار مهم است.
پکتین یک محصول ژل کننده با منشا گیاهی است، بنابراین برای تهیه هر ژله ای مناسب است، طعم آن را خراب نمی کند و همچنین در دمای نسبتاً بالا به خوبی یخ می زند.
با پکتین نیز بهتر است زیاده روی نکنید، زیرا ژله بیش از حد ممکن است کدر شود، شفافیت خود را از دست بدهد.
هر چند طعم آن را خراب نمی کند.پکتین را می توان به طور مستقل از بسیاری از میوه ها و انواع توت ها تهیه کرد.
به عنوان مثال، یک پکتین انگور فرنگی سبز به شرح زیر تهیه می شود: 1 کیلوگرم انگور فرنگی را در 200 گرم آب می جوشانند تا پخته شود، سپس از صافی می مالند. 400 گرم شکر به 1 لیتر پوره اضافه می شود، به جوش می آید و در شیشه ها می پیچد. سپس با استفاده از این ترکیب می توانید ژله را تهیه کنید.
