کشت خشک گونه ای است که به کار قابل توجهی بیشتری نیاز دارد.
این روش به ویژه در مناطقی با بارندگی کم یا شرایط خاکی دشوار مانند کوهستان محبوب است.
کمبود آب باعث می شود که گیاهان در برابر آفات مستعدتر شوند.
با این حال، یک مزیت وجود دارد: برنج حاصل از کشت خشک طعم شدیدتری دارد.
خوشه های حاوی دانه ها پس از برداشت کوبیده شده و می ریزند.
از آنجایی که آنها هنوز توسط پوسته کاه احاطه شده اند، به این شکل غیر قابل خوردن باقی می مانند.
سپس کارشناسان از برنج تایلندی rice صحبت می کنند.
پس از برداشتن پوسته، نام برنج محموله، آماده برای صادرات و پردازش بیشتر است.
در نهایت، در برخی از انواع، دانه ها آسیاب می شوند.
با این حال، بخش زیادی از مواد معدنی و ویتامین‌های ارزشمند در هنگام آسیاب کردن از بین می‌رود.
به همین دلیل است که متخصصان در ایالات متحده آمریکا چیزی را به نام پاربویلینگ توسعه داده اند.
این شامل فشار دادن و خیساندن برنج شلتوک است.
به این ترتیب مواد مهم پوست نقره ای که دور دانه را احاطه کرده است به داخل مهاجرت کرده و حفظ می شود.
تنها پس از درمان، فرآیند سنگ زنی و پرداخت انجام می شود.
در مرحله اول، تولیدکنندگان برنج را به سه نوع مختلف تقسیم می کنند. اینها به دلیل ویژگی های بیولوژیکی دانه ها بوجود می آیند. کارشناسان از اندازه و شکل دانه های برنج استفاده می کنند و سپس تمایز را انجام می دهند.
انواع اصلی آن برنج دانه بلند، برنج دانه کوتاه و برنج متوسط است.
دانه های باریک با طول 6 تا 8 میلی متر مشخصه برنج دانه بلند است.
برنج خاصیت چسبندگی ندارد و بعد از پختن پف دار می ماند.
برنج دانه بلند به عنوان یک ماده اصلی یا غذای جانبی عمل می کند و می تواند به طور انعطاف پذیر با سایر غذاها ترکیب شود.
در این نوع، طول دانه ها نباید از 5.2 میلی متر تجاوز کند.
شکل نیز بسیار گردتر است. برنج دانه کوتاه پس از پخت به هم می چسبد زیرا مقدار زیادی نشاسته در آب آزاد می کند.
در آشپزخانه از آن برای مثال در سوشی، ریزوتو یا پائلا استفاده می شود.
